Czerwone Bagno jest drugim pod względem powierzchni torfowiskiem wysokim w Polsce oraz prawdopodobnie jedynym dużym torfowiskiem tego typu w kraju, zachowanym w stanie naturalnym. Wobec powszechnego zagrożenia siedlisk mokradłowych eutrofizacją i przesuszeniem, badanie związków ekologicznych na terenach stosunkowo mało przekształconych nabiera ogromnego znaczenia i sprawia, że Czerwone Bagno stanowi obszar o unikatowej wartości również w skali Europy. Występuje tu większość fitocenoz charakterystycznych dla torfowisk środkowej Europy (20 zespołów roślinnych), cały zespół ssaków kopytnych - łoś, jeleń wraz z populacją wilka oraz ginące w Europie Środkowej i Zachodniej gatunki ptaków drapieżnych - orzeł przedni, orlik grubodzioby, gadożer oraz gatunek zagrożony w skali globu - wodniczka. Dzięki stosunkowo dużemu obszarowi, na Czerwonym Bagnie obserwuje się pełne przejście od torfowiska wysokiego w centrum, poprzez torfowisko przejściowe, do torfowiska niskiego w południowej części. Ponadto strefy siedliskowo-roślinne, których odmienność związana jest z żyznością i warunkami wodnymi, układają się w niezwykle czytelną sekwencję.